Die Perspektive
Ein Sketch für eine einzelne Dame
In einer großzügigen Neubauvilla in Oberursel – oder war es doch Homburg vor der Höhe? – steht eine Dame an der Terrassentür ihres Wohnzimmers und plaudert telefonisch mit einer Freundin. Sie ist ein wenig echauffiert.
Die Dame: Also, isch muß aach saache: aainedraaißsch Millione – des hätt net misse soi!
(Sie lauscht.)
Die Dame: Das hätte nischt sain müssen! Es Mercedes-Coupé vunn de Clarissa hot bloß ä Carpoät – wie bidde? – Ja, den hämmer schunn kaaft (sie lächelt schelmisch) do hot de Neubeck so ä gudes Aagebot gehatt – unn die Clarissa fand denne so goldisch, do honn isch net saache känne – nä, Clarissa, do waade mer noch! (jovial) Es macht jo jetz aa de Fihrerschoi. – Nä, was isch saa wollt: De Clarissa ihr Audo hot kaan Garaasch, unn unsä Bischof muß sisch do so ä Residenz hiinsetze! – So! Unn de Famillje fehlt’s an alle Egge unn Enne.
(Sie lauscht, nickt heftig und betrachtet dabei sinnend ihren Swimmingpool. Mit einem Mal stutzt sie.)
Die Dame: Du hasch vollkomme Rescht, Edidda, awwer isch muß disch mol grad unnäbresche, do hockt doch schunn widdä so ä bleedi Katz uff unsärm (sie öffnet die Terrassentür) – kschkschksch! Foät mit diä! – So, weg isse. Do is mer nämlisch mol bassiert, do wollt isch schwimme gehe, do hot so ä Katz – isch waaß net, ob’s dieselwe woar – do hot die – awwer isch saa’s liewer net! Die Chloädabledde hol isch jetzt ibrischens aach beim Wellness-Demmel in Wissbaade.
(Sie lauscht.)
Ja, ää is net de Billigschde, awwer de Service stimmt aainfach. Unn doruff kommt‘s doch aan! (Sie schließt die Terrassentür wieder und betätigt einen elektrischen Schalter an der Wand. Eine Marquise fährt über der Terrassentür aus. Sie lauscht.)
Nä, honn isch net gelese.
(Sie lauscht.)
Unn do hot’s in Limbuäg vum Dom dreizeeh mol geschlaache? Härrlisch! Wääsche noch, wie mer domols geege die Startbahn West demonschdriät hon? (Sie beginnt zu lachen.) Ja! Unn isch wär fascht durch die Prüfung in Steuä-Rescht duäschgefall, weil mer Daach un Nacht uffm Feld waare! Des waan noch Zaaide! (Sie schwelgt in Erinnerung.) Do honn isch jo de Haainrisch iwwähaupt erscht kennegelärnt! Ja! Schee war’s!
(Sie lauscht. Ihr Gesicht verzieht sich erst in Erstaunen, dann in Begeisterung.)
Du määnsch – mir zwää? In Limbuäg? Demonschdriere? Mit unsere alde Drillerpaaiwe? (Sie bricht in schallendes Gelächter aus.) Des wär e Gaudi! Unn dem Härrn Bischof e bißsche aainhaize mit seiner Prunksucht! Aainedraaißsch Millione. „Solide gebaut, damit mer net sofort widder renoviere muß“ – wer’s glaubt, werd seelisch!
(Sie lauscht und blickt auf ihre Armbanduhr.)
Ach du je, es is jo schunn so spät? Edidda, isch muß! Awwer des ääne muß isch diä noch vezähle: Isch woar jetz mit maainä „Happy Diamond“ beim Uämachä – ja, immä baaim Wembe in Fronkfuät, unn wie isch se abhol, seh isch die Calatrava, also des Daamemodell mit denne zwäesibzisch Diamande auße rum im Schaufenschdä – fä unnä sibzischdausend! Edidda! Isch saach diä! Isch glei rin unn hon mit em gered – also isch hab se jetz emol noch leie geloß, awwer wonn se moie noch do is, kaaf isch se. Du wääsch doch: „Aaine Patek Philippe gehöät aainem nie ganz allaain“ – So ä Uä, des is doch immä aach was fä die Ewischkaait.
ENDE
Cornelie Becker-Lamers, Weimar
Einen Kommentar schreiben